وبسایت شخصی محمد حسین تیرآور

۳۷ مطلب با موضوع «یاداشت ها» ثبت شده است

بسم الله الرحمن الرحیم

ابتدا فیلم را ببینید

دریافت
حجم: 1.06 مگابایت

فارغ از صحبت های اخیر جناب مدیری:
ظاهرا دوستان جناب مهران مدیری و امثال ایشان را فهم نکرده اند که این روز ها اینگونه بر او میتازند.
جناب مدیری صادقانه حرف زده است، با تمام آنچه که فهم میکند و قلبا. حقیقت آن است که او واقعا به جامعه و وضعیت نظام حکومتی امید وار نیست، به امروز هم ارتباطی ندارد، احتمالا اگر با او صحبت کنید مصادیقی چون پراید، تورم سالهای اخیر، دلار و... را به عنوان ادله سراشیپی خطر سقوط و ناکارامدی حکومت نام ببرد؛ خب چه طور امید تزریق کند؟
وقتی که نوری برای امید در جامعه(منظور وضعیت کلی حکومت است و نه مردم) خود نمیبیند و بخواهد امید را اشاعه دهد، صحنه همانقدر مضحک می شود که خودش هم گفت:
"خدایا مارا در امید خفه کن"
از او چیزی را مطالبه میکنیم که خودش هم ندارد.
برای آنکه قلبلا امید وار باشی و بتوانی آن را در جامعه تزریق کنی، باید  نظر و جهان بینی، قدرت تحلیل، دایره اطلاعات، و... تو به سلاح هایی مجهز باشد که خب جناب مدیری به آن سلاح ها مجهز نیستند.
 برای دیدن ساحل و آنکه در چه نقطه ای از دریا ایستاده ایم و از چه مسیری رد و به کجا رسیده ایم، هم چشمانمان باید به دوربین مجهز باشد، هم ذهنمان به تاریخ. هم آنکه بدانیم قصد کشتی چه بوده از حرکت. اگر اینطور نبود، صرفا با دیدن نقطه فعلی و چشم غیر مسلح  نمیتوانیم ادعایی بر نگاه جامع داشته باشیم، و نگاه محدود را چه به قضاوت؟ چه به امید؟
یکی از امیدوار ترین افراد جامعه امروز ما امام خامنه ای است، ببینید ادبیات و نگاه ایشان به چه سلاح هایی مجهز است که نتیجه اش می شود امیدواریِ ابتدا برای خود و بعد تزریق آن به جامعه؟ و بعد مقایسه کنید با نگاه کسانی که از آنها توقع امید افزایی داریم، چه مدیر چه هنرمند  آیا آنها هم به چنین ادبیات و جهان بینی و نگاهی مسلح هستند که حال توقع امیدافز ایی را داشته باشیم؟ ؟ ؟
فی المثل در فهم چیستی انقلاب اسلامی، رهبری یک نگاه تاریخی با ادبیات دینی دارند که در این طرز فکر وسیع پدیده هایی که عمر  محدودی دارند چندان به چشم نمی آیند مگر آنکه موجت تغییر روند حرکت کلی آن جامعه در بلند مدت شوند.
 آیا بقیه هم به این سلاح (نگاه روند محور تاریخی با محوریت دین) مجهز هستند؟
ایشان جمله ای در توصیف انقلاب گفته اند : "ما مسیر تاریخ را عوض کردیم"
احتمالا اگر این جمله را به اکثر هنرمندان و یا اساتید دانشگاه بگویید از تعجب چشمانشان گرد خواهد شد.
ما؟ مسیر تاریخ؟ کدام تاریخ؟ از چه موقعی تاریخ را حساب میکنید ؟ به چه دلیل عوض شده است ؟ اصلا تاریخ به چه سمتی میرفت که ما تغییرش داده ایم؟ ما؟ با چه ابزاری؟ چه کسی گفته که است که عوض شده؟
برای رسیدن به چنین جمله ای باید پاسخ این جنس سوالات را داشت و الا باور پذیری آن ناممکن و تعاملی که با جمله شکل خواهد گرفت نوعی طنز و شوخی خواهد بود.

مدیران محترم،‌ ایراد با تذکر و نصیحت و پیامک های مدیریتی به فلانی و بهمانی حل نمیشود،‌ داستان آن است که با زره اجاره ای نمیتوانی بروی به جنگ. زره اجره ای نه قواره تنت هست و نه همیشه برای توست.
ادامه دارد...
یاحق

نکاتتان را در باره این چند خط برایم بنویسید
یاحق

 


(گزارش ساده ای که به نظرم در دوره ای باید انتشار داده میشد)

(منتشر شده در باشگاه خبرنکاران)

تاریخ سینمای بعد از انقلاب اسلامی حامل تجربیات موفقی است که ضمن استقبال و بازخورد مناسب در داخل کشور، پایشان را چند قدمی بلندتر برداشته اند و در خارج مرزها به عنوان دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی نقش بازی کرده‌اند.

می‌توان اینگونه گفت که تعداد زیادی از پروژه‌های موفق در پخش جهانی متعلق به گونه‌ای است که موضوع اصلی آن ها دینی است.

اگر بخواهیم تلویزیون را مصداقی برای سینما در نظر بگیریم نمونه های بسیاری است که نشان دهد تلویزیون در پخش جهانی موفق ظاهر شده است؛ به عنوان مثال دوبله عربی سریال «یوسف پیامبر» در بیش از ۵۴کشور عرب‌زبان و برخی از کشورهای مسلمان غیرعرب مانند تاجیکستان و برخی کشورهای اروپایی به نمایش درآمده و مورد استقبال زیادی قرار گرفته است، به طوری که در همان زمان صدا و سیما خبر نمایش چندباره این سریال را از بسیاری از کشورهای آسیای میانه منتشر می‌کرد.

(منتشر شده در باشگاه خبرنگاران جوان)

اگر وقت دارید خواندن این مصاحبه را از دست ندهید


تصاویر فیلم «ملی و راه های نرفته‌اش» آخرین ساخته تهمینه میلانی مکرر بعد از انتشار در فضای مجازی پخش شده است. فیلمی تلخ که عاطفه و احساس هر بیننده ای را تحریک می‌کند و حس نوع دوستی باعث می‌شود با فیلم همدلانه تا انتها همراه شود. این همراهی را در پیام های انتقادی افرادی می‌بینید که زیر پست منتقدان این فیلم نوشته‌اند.

موضوع فیلم با توجه به نام کارگردان قابل حدس است، محجوریت زن و زنان.

دکتر محمد تقی کرمی، عضو هیئت علمی و رئیس گروه مطالعات زنان دانشگاه علامه طباطبایی، یکی از چهره های نام آشنای حوزه مطالعات زن و خانواده در گفتگو با خبرنگار ما نگاهی تکنیکی به این فیلم داشته و با پیگیری صحبت‌هایش متوجه این نکته می‌شوید که شاید چند سالی‌ست به طور جدی رسانه سینما را مورد مطالعه و پیگیری قرار می‌دهند.

گزارش

شاید کم‌فروش ترین و کم‌سانس‌ترین فیلم روی پرده این روزها، بهانه خوبی برای نوشتن گزارش از نظرات مخاطبانش نباشد. فیلمی که کم می‌فروشد و ترس از کم فروشی آن باعث می‌شود، سالن‌های انتهای شب و کمی را در اختیارش قرار دهند.

«آن سوی ابرها» آخرین ساخته کارگردان فیلم سینمایی «محمد رسول الله» و «بچه های آسمان» جزو کم فروش ترین فیلم های سینمای امروز است و بر خلاف فیلم هایی مثل «تگزاس» و «عصبانی نیستم»، ظاهراً مدیران تشخیص داده‌اند که این فیلم سرگرمی مفید و مناسبی برای این شب های ماه رمضان مردم محسوب نمی‌شود.

برای جویا شدن نظرات مردم، سانس‌های این فیلم را در سایت‌های فروش بلیت اینترنتی بررسی می‌کنم. پراکندگی و کم بودن سانس‌ها و یا دیروقت بودن زمان نمایش فیلم مانع از رفتنم به سینما و گفتگوی حضوری با تماشاگران شد. البته گفتگوی حضوری یک آسیب هم دارد، تا وقت کنی با یک نفر صحبت کنی، همه از درب خروج سینما خارج شده‌اند و تو مانده‌ای و یک نظر. تنها راه صفحات رسمی این فیلم در فضای مجازی است. فیلم کم تبلیغ و کم مخاطب،‌ اظهار نظر زیادی هم نخواهد داشت؛ تنها باید بگردی تا متوجه نظرات چند مخاطب شوی.

تهیه‌کنندگان و دست اندرکاران تولیدات سینمایی در ایران، مانند هر پیشه و هر صنف دیگر، هنگام تصمیم گیری هایشان بر تاریخ و گذشته‌ی حرفه‌ی خود سوار می‌شوند، مانند دیگر نقاط دنیا.

یک نویسنده برای شروع نوشتن فیلم نامه، قطعا نمونه های نزدیک به ایده‌ی خود را بررسی می‌کند، مانند تهیه کننده ای که هنگام سبک-سنگین کردن پیشنهاد های خود، نمونه های مشابه‌ را بررسی می‌کند تا میزان برگشت مالی و فروش گیشه را حدس بزند.

مدیریت چند سال اخیر سینمای ایران برای کارگردان و سینماگری که صرفاً به سود مالی خود می اندیشد، یک الگو روی میز می گذارد که سود بالا را برای جیب آن ها تضمین می‌کند؛ با تابوها بازی کن.

اگر به نوشته‌های ریزش دقت نکرده باشید، تصویر دو کودک با لباس ایرانی در یک عکس قدیمی مفهوم خاصی را القا نمی‌کند. پوستر جشنواره جهانی فیلم فجر مخاطب را بیشتر یاد استقبال‌های رسمی از مشاهیر و سیاسیون می اندازد که دو کودک گل به دست در لحظه ورود به آنان خوشامد می‌گویند. قطعا این پوستر برای مخاطب در حال گذر یا کسی که به نوشته ها دقت نکرده باشد مفهومی ندارد تا زمانی که تصویر پوستر بر روی یک کیک چاپ میشود:


جشنواره جهانی فجر


کیک تولد 120 سالگی سینمای ایران، بریده شد

با این تیتر مشخص می‌شود که پوستر مذکور احتمالا یکی از همان عکس هایی است که میرزا ابراهیم خان عکاس باشی از نوه و نتیجه‌های یکی از درباریان گرفته است.

برخی از یاداشت هایی که ابتدای سال در کانال کوچک شخصی ام در تلگرام منتشر کردم 


#فرهنگ_نوشت


بسم الله الرحمن الرحیم


شما اگر تهیه کننده صدا و سیما باشید، هر سال تحویل و هر عید و مناسبت، میتوانید با یک ایده تکراری مدیران را مجاب برای واگذاری یک برنامه به خود کنید.

دعوت از یک سری بازیگر و خواننده سلبریتی و فراهم شدن یک گفتگوی تمجید گونه برای هرچه مسئله تر شدن زندگی خصوصی و جایگاه آن ها!


خیلی وجود چند نکته مثبت و یا حضور چند عمامه به سر و حتی توسلات معنوی را جدی نگیرید. اینها رعایت اقتضاعات حد اقلی شبکه های ملی سیمای جمهوری اسلامیست و از نقد به کلیت بدون فکر این روند تکراری نمی کاهد.

نقش مجریان چیست؟

چک هر ساله این کلیشه، با حضور و اجرای  مجریان نقد میشود.


این نکات در هر برنامه و هر شبکه شدت و ضعف خود را دارد .

اجمالا برای ارزیابی و نمره دادن به یک محصول رسانه ای این سوال را بپرسید که :

این برنامه چه چیزی را برای من مسئله و چه میلی را برای من زنده میکند؟؟


برنامه مردان آهنین چه علاقه ای را در من زنده میکند یا شنیدن مکرر سوال( تا حالا عاشق شدی ) از یک بازیگر چه رفتاری را برای ما الگو و چه خبری را برای مخاطب مسئله میکند؟

(ابتدای یاداشت فوق متفاوت است شبیه یکی از یاداشت های قبلی ام هست اما کاملا متفاوت است)

آیا در روزگار اخیر، باید از مفاهیم غیر‌مقبولمان فرار کنیم؟

«در خانه کتابی خوانده‌ام. احساس باسوادی و مهم‌بودن ملموس شده است در وجودم.
کتاب را به جای آنکه در کیفم بگذارم، در دست می‌گیرم، به طوری که دیگران بتوانند آن را ببینند.
انتهای کتاب را با دست راست و پشت جلد را به پهلوی سمت راست و به کمربند خود می‌چسبانم تا اسم کتاب زیر دستم پنهان نشود. حالا نوبت به پیدا شدن بهانه است. در دانشگاه یا هررجای دیگر، در مقابل آشنایان خود راه می‌روم، حواسم را جمع کرده‌ام که نکند دستم کتاب را بپوشاند. اگر بتوانم جلویشان چند صفحه‌ای بخوانم که دیگر عالی است. بعد از مطالعه، کتاب را جلوی میزم می‌گذارم تا دوستانم کنجکاو شوند، این طور بهتر است.

کفش‌هایم نو هستند. از لای در می‌خواهم صحبت کنم؛ پایم را کمی جلو می‌آورم. مدام اما آرام به زمین می‌کوبم؛ بعید است به زمین نگاهی نکند.

بسم الله الرحمن الرحیم

(کمی مجبور شدم عجله ای نویسم. تیتر برای مسعود امجدیان از دوستان هستند)

بررسی عملکرد سایت «کافه سینما» به سردبیری «امیر قادری»

موضوع «اخبار زرد و نقش رسانه‌های سینمایی» بهانه‌ی مناظره تلویزیونی شده است و «امیر قادری» یک طرف مناظره آنتن زنده تلویزیونی شبکه خبر، به عنوان سردبیر سایت سینمایی «کافه سینما» نشسته است و در کلام نخست خود به «بی‌سوادی» منتقدینش اشاره می‌کند؛ سردبیر سایت ۸ ساله «کافه سینما» چند ماه پیش هم نحوه اعتراض به یک فیلم را هم اینگونه بیان می‌کند:



درحالی که عموم جامعه رصد و قوانین مربوط به سلامت مواد غذایی و بهداشتی‌ای که بر سلول‌های ظاهری بدن تاثیر می‌گذارند را به راحتی پذیرفته‌اند و در جهانی که سازمان‌هایی موظف به تعیین و رصدِ حد و مرز مقدار اوکتان کالای خطرناکی چون سیگار بر جلوگیری از ضرر کمتر آن برای جوامع هستند؛ هنرمندان ایرانی در صفحات شبکه‌های اجتماعی خود، در برگه‌ای بنفش، با شعار «هنر توقیف شدنی نیست» و جمله‌ای که ضمن اشاره نام هنرمند می‌گوید: «من … می‌خواهم هیچ فیلمی توقیف نشود» کمپینی تشکیل داده‌اند و خواستار بی‌توجهی به تنظیم ضوابط برای توجه به غذای روح و فکر جامعه خود شده‌اند.